تأمین مالی از طریق سکوهای تأمین مالی جمعی

سکوهای تأمین مالی جمعی به شرکت‌ها و استارتاپ‌ها این امکان را می‌دهند که از طریق جذب سرمایه‌های خرد از عموم مردم، بدون نیاز به بانک‌ها یا سرمایه‌گذاران نهادی، منابع مالی سرمایه در گردش خود را در بازه زمانی های 3 تا 12 ماه تأمین کنند. این روش در بسیاری از کشورها به‌عنوان یک روش نوین و کارآمد شناخته شده و برای پروژه‌های نوآورانه و کسب‌وکارهای کوچک مناسب است.
اما هزینه‌های بالاسری این روش شامل:
– کارمزدهای پلتفرم‌های تأمین مالی: پلتفرم‌ها درصدی از مبلغ جمع‌آوری‌شده را به عنوان کارمزد (کارگزاری، نهاد مالی و فرابورس) دریافت می‌کنند(حدود 4 درصد از سرمایه موردنیاز تا سقف 320 میلیون تومان).
– هزینه‌های بازاریابی: برای جلب توجه مردم و سرمایه‌گذاران، پروژه‌ها نیاز به تبلیغات گسترده دارند که خود هزینه بالایی به همراه دارد( مابین 0.5 تا 3%، ممکن است در بعضی از پروژه به علت وجود سرمایه گذار مشخص، هزینه ای در این خصوص وجود نداشته باشد)
– تهیه ضمانت‌های تعهد پرداخت: سرمایه‌پذیر در این مدل باید از طریق بانک‌ها( تا 20درصد بلوکه و تا 2درصد کارمزد) کد سپام ویا از طریق صندوق پژوهش و فناوری( بین 5تا 15 درصد بلوکه و 1تا3 درصد کارمزد) کد سپاص اقدام نماید.
– سود سرمایه گذار به صورت معمول بین 40 تا 45 درصد ( به صورت پرداخت سود هر سه ماه یکبار و اصل مبلغ آخر دوره)
-هزینه های طرح نویسی در قالب سرمایه درگردش (تا 40 میلیون تومان)
-سرمایه پذیر 10درصد مبلغ درخواستی را به عنوان اولین سرمایه گذار روی پروژه خود باید سرمایه گذاری کند( این مبلغ همراه با پر شدن 90درصد مبلغ باقیمانده به سرمایه پذیر عودت داده می‌شود)
-هزینه های مالیات به کارمزد های کارگزاری و نهاد مالی و فرابورس اضافه می‌گردد.